Başa çıkamıyorum bir saatin yirmi dört saat oluşuyla ve tüm bunların çarpı yedi oluşuyla başa çıkamıyorum. Düşüncenin sonsuz ve noktalanmayan mecrasında sonu aramaya çalışıyorum. İyi değilim, muhakkak. Tam bırakacak oluyorum caddenin ortasında kendimi minik minik çocuklar geliyor gözümün önüne, bir de uçsuz bucaksız gözyaşı. Sokağın tavanı kadar sevip sokağın tavanı kadar kedere bulanıyorum. Elimi attığım her şeyi hiç etmek gibi üstüme yapışan bir alışkanlık edindim, sanki bu alışkanlık benden ve beynimden bağımsız beni ele geçirip alacağını alıp gidiyor. Hayatın benden alacağı var gibi, bir yerlere borcum var onu unuttum da ilahi adalet yoluyla elimden alınıyor gibi.

   İnsanlar

  Mutluluğu paylaşmak çok satmıyor buralarda, pek rağbet görmüyor, mutluluk çığlıklarının atıldığı yerlerden kulaklarına pamuk tıkayarak geçiyor insanlar. Pamuğun bir suçu yok. Masum pamuk alet oluyor kirli insanların hırslarına. İvedilikle koşuyorlar, duvarlarını gam sarmaşıkları sarmış evin kapısına. Üstü gizli hırslarla örtülmüş, üzerinde iyimserliği hatırlatan desenlerin olduğu kof ruhlar bunlar.

  Kederden söz açtık mı değme keyiflerine, bin bir türlü şaklabanlıkların, gözlemi yavan bir tecrübeden süzülmüş bin bir toy tavsiyenin ardı arkası kesilmez oluyor. Derdinizi bir yana bırakıp buna maruz kaldığınız için kederleniyorsunuz. Nasıl mesut oluyorlar, mutluluklarından bir damla akıttıkları için mutsuz olana.

   Görmekten asla keyif almadıkları bir tablo var, o da: mutluluğu gözlerinden taşan saadetli insan tablosu. Hep bunu görmek istediklerini söyler dururlar. Bedbaht anlarınızda öyle olmanızı içtenlikle diler ve yine zamanı geldiğinde aynı içtenlikle sevinç çığlıklarınızı görmezden gelirler. Bakışları gözlerinize değmeye korkar, ellerindeki herhangi bir nesneyle uğraşmaya başlarlar, mutluluğun ardının mutsuzluk olduğunu salık veren o felaket tellalı, tenha hallerine bürünürler. Her şeyin zıddıyla var olduğunu zaten bilen size acı bir hakarettir bu. Kendinizi kandırmanıza fırsat vermedikleri içinse okkalı bir küfür niteliğindedir. Aldanmanın yaşamakla eş değer olduğu bir yerde kendini kandırmanın kıymetini bilseler bu kadar ileri gitmezlerdi herhalde. Ah insanlar...

‘’Her şeyi anlıyorum ve bu beni öldürecek. ‘’ diyen Dostoyevski, bilmelisin ki dostum; benim durumum daha da vahim; seni de anlıyorum. 

Huzur?evi Ziyareti

” Kendi evin gibi olmuyor kızım, ağırlayamadım sizi; şekerim, kolonyam yok; kusura bakmayın.” Huzurevindeki Hikmet Teyzenin titreyen dudaklarından süzülen, içinde aradığım her şeyi bulduğum ansiklopedi minvalinde bir söz bu. Yaşamdan çıkarmam gereken tüm dersleri buket yapıp elime tutuşturuyor Hikmet Teyze. Hazıra konuyorum biraz. Ama ne hazır! Dumura uğradığın, birisi çıksın ve ''hepsi sadece bir şakaydı'' desin istediğin anlar vardır. Kimse çıkmaz. Kimse de yerin dibine girip çıkan duygularının elinden tutmaz. Her şey lök gibi gerçektir o anlarda.

'Teyzecim halin vaktin nicedir?' diyorum.' İyiyim kızım çok şükür, sabahları tansiyonum düşüyor sadece, iyiyim.' diyor. Beyninde ur varmış... Ve bu yüzden sol eli zangır zangır titriyor. Buna rağmen 'iyiyim, çok şükür...'

 Konuyu değiştirmek istiyor. ‘Dolabımda kola, bisküvi var durun ikram edeyim’ diyor. Dolabının kilidi kaybolmuş. ‘Yine çalınmış kuzularım’ diye dönüyor. O özürleniyor, ben mahvoluyorum...

 Arkadaşlarının yanına götürmek istiyor bizi.’Bakın kızlarım ziyarete gelmiş bana’ diye sevinçle açıyor her kapıyı. Ellerini öpüp bayramlarını kutluyoruz, şeker tutuyoruz. Kimisi şeker hastası olduğundan bakıcıları müdehale ediyor. Eriyorum o anlarda.

 Kat aralarına fileler çekilmiş boydan boya. Balkonlar desen, orası da öyle. Üç katlı bir bina ve içerisinde terkedilmiş yaşamların bulunduğu odalar... Kimisi on yıldır orada, kimisi on sekiz yıldır. Dile kolay, on sekiz yıl...

Tek tek inceliyorum herkesi, gözlerimle ameliyat yapıyorum. Gözlerinde bir parça dahi umut ışığı bulamıyorum. Hayata dair hiçbir umutları kalmamış. Nasıl kalsın ki? Eğer yaşlandıysa bir insan tüm umutlarını, hayallerini çocukları ve torunları oluşturur. Ya onlar da yoksa? Huzurevi denen gerçekle baş başa işte. Huzur bunun neresindeyse...

Kar

Karanlık beni yazmaya çağırıyor. Bunca beklettikten sonra yağan kar, atkısını sıkı sıkı sarınmış, montuna sinmiş halleriyle acizliğini hatırlayan insan silüetleri. Caddenin heybeti, yan binadaki elinden sigarasını düşürmeyen düşünceli adam kim bilir neye içiyor şimdi?

Hayatın bitmeyen telaşı ve önünüze çıkıp duran engelleri yazmayı daha değerli kılıyor.  Kokusunu burnunuzda tüttürüyor kelimelerin ahenginin. Sizi bile şaşırtan öykü sonlarının özlemiyle dolaşıyorsunuz. Önünüze dikte edilen sistemin içinde boğuluyorsunuz kimi zaman. Kar yağıyor şimdi. Benim her tanesine ne anlamlar yüklediğimi bilmeden yağıyor kar. Hiçbirinin yeryüzüne inerken yaptığı manevraları kaçırmak istemiyorum. Ama mümkün olmuyor. Çayımın buharına fon yapıyor eşsiz kar taneleri. Mesela şu inen kar tanesi hırçın yanıma ne çok benziyor. Ezip geçesi var parazit yapan tüm kar tanelerini. Engellerden nefret edercesine aceleci, öfkeli. Kim bilir neye bu kadar öfkesi?

Penceremin önünde ekmek kırıntılarını yiyen güvercinin tepesine kondu şimdi, bir başka kar tanesi. Merhametimi hatırlatıyor bana, fedakarlıksever oluşumu. Ve bu yüzden kendimi hep ihmal etmelerimi. Konduğu güvercinin yüreğini okşayıp ısıttığı besbelli. Kim bilir kim buz tutturdu onun yüreğini?

Şu ağacın dalları arasından süzülene bak şimdi. Hemen göze çarpıyor bak. Dudaklarında şarkı, diğer kar tanelerinin elinden tutup dans etmek istercesine coşkulu kendisi. İçimdeki müthiş yaşam sevincini hatırlatıyor bana. Seriyor gözlerimin önüne Tanrı beni. Bir başka varlık içinde bir başka suretle… Ahh! Minik kar tanesi tam da elinden tutup dans etmek istediklerin alırsa içinden yaşama sevincini şaşırma e mi? Şaşırma narin Berfu’m. Manzaraya dalmışken gözüme ilişen kar tanesinin üstünde dinlediğim şiire kulak kesiliyorum şimdi: ” Bu bahar hazır, akılsız bir yeşermenin şahane hasadına, hazır nurtopu gibi bir yaşama sevincini kucaklamaya.” Senin anlamın bu olsun minik Berfu, şiir ol sen ölümsüz ol.

Çayımı yudumluyorum şimdi afiyetle. Ama ona anlamlar yüklemek istemiyorum. Kar tanelerinin kaderini yaşatmak istemiyorum ona. Nedensiz olsun istiyorum çayı içişim. Nedensiz olsun onu sevişim. Anlamlara boğup sırtına ağır yükler bindirmek istemiyorum. Bana neleri hatırlattığını bilsin istemiyorum. Boğazımdan inerken nereleri acıtıp nereleri ısıttığını bildirmek istemiyorum ona. Hay aksi! Resmen bildiriyorum.

 Yeşil pencereleri olduğu için mutlu görünen evin önündeki ağaç dallarının karışıklığının aslında o evin yaşam kargaşasını aksettirdiğini bilme sen. Bacası üten, sobasında kestane közlenen, sıcacık muhabbetlerin çevrildiği haneler hala var sen sen, bilme. Yıllardır seni dert ortağı bilmişler, demini yudumlayıp karşılığında dertlerini akıtmışlar sana. Ahh ne fena! Gel bir güzellik yapayım ben, hiçbir derdimi bilme. Anlatıp sıkmayayım içini gel. Gel tıngırı yolunda bir hayat sürüyorum san sen. Zaten hep öyle sanmıyorlar mı?

 Tahammülsüz olduğum şeyleri, kimseleri bilme. Her insanda sevilecek bir parça bulduğumu, yalnızca sürekli hayıflanan ve olumsuz düşünen insanlarda sevgi parçacığı bulamayışımı bilme. En çok da bu minvaldeki insanların ruhlarından kaçmak isteyişimi, beni hayattan nasıl soğuttuklarını bilme. Sıkmak istemem seni sıkıcı insan manzaralarıyla. Sana sadece çay muamelesi yapayım gel. Kanıma girip bela alma başına. Yaşamak istediğim hayatın bir binadan çıkıp ötekine girmek olmadığını ve bu sirkülasyonda savrulmanın ruhumu ne kadar acıttığını bilme. Bir sabah karavanda uyanmak isteyişimi bilme, gündoğumunda güneşi karşıma alıp elime yüzüme bulaştıra bulaştıra resim fırçalamak isteyişimi bilme. Duyarsan gülme bana. Gittiğimiz kampta ikimizin de sesinin güzel olmayışına aldırmadan sevdiğim adamla şarkı söylemek istemelerimi bilme. Ağaç liflerinden ağ, etraftan bulduğumuz dikenlerden de kanca yapıp balık tutmak istemelerimi bilme. Rezilce bu. ” Bu kadar uğraşmaya ne hacet olta varken.” diyip sıkma canımı. Hatırlatma bana her şeyde mantık arayan insan evlatlarını! Açtırma benim bayramlık ağzımı kederli çay, ne güzel demleniyoruz şurada. Gardını kuşandığı için güçlü görünen insanların aslında senden benden zayıf oluşunu bilme. Geceleri yastığa kapanıp ağlamalarını, bir şarkıyla uzaklara gidip dönemediklerini bilme. Kanıma girme kederli çay. Beni benden alma. O’ndan beni al, bana getir. Yeni ufukların yolunu göster bana; hiç halim yok benim… 

Seni hep birbirlerine ısmarladılar. Sahi bir şey ısmarlayan olmadı mı sana hiç? Gel ben sana bir şiir ısmarlayayım. Senin dumanında kayboldular hep, gel sen bu şiirin dizelerinde kaybol. Bana da bakma, pundunu bulursan derdini de aç. Sarar seni dinler usulca. Hadi bu iyiliğimi de unutma.

Okuyucusuna muhabbetle

Nasılsa Gelir

Biz bu maviliğin altında

Aynı hınzır bulutlara bakıp 

Aynı şekilleri sayıklıyorsak hala

Sevgimiz el ele gün batımını izliyordur dağ yamacında

Göğü laciverde boyar

Nasılsa gelir.

Salata

Uzun uzun hayrete düşmüş gözlerle izliyorum yabancısı olduğum o anları. Bakışlarım onlarda açıklama yapma ihtiyacı doğurmuş olacak:

'Aşığız, delice seviyoruz’’ diyorlar. Suratlarında övünç ifadesi.

 ''Salata yapıyorsunuz siz'' diyorum. Bu yaptığınız olsa olsa vasat bir salata olur; marulları pörsümüş, domatesleri hormonlu, lügatı bol yağlı bir salata.

Afrika’da Rendilli kabilesinin üyelerine derdimi Türkçe anlatmaya çalışıyormuşum gibi hissediyorum. Boş boş bakıyorlar suratıma. ‘’Ne diyor bu denyo’’ diyor adama kadın. Gülüyorlar. Salata yapmaya devam ediyorlar.

Yağ yerine göz kararından biraz fazla gurur akıtıyorlar.

Limon yerine çıkarlarını sıkıyorlar.

Limonun çekirdekleri gözden kaçıp, salatanın karmaşık döngüsüne karışıyor.

Her neyse deyip çareyi ayak uydurmakta buluyorum.Ben zaten çareyi hep size ayak uydurmakta buluyorum.

'Tuz' diyorum. 'Tuzu unuttunuz. Tuz salatanın canıdır. '

'Üç beyazdan uzak durmalı' diyorlar.

Yasaklara maruz kalmış hiçbir şeyin tadı olmaz.' diyorum. Henüz yaptıkları ölgün ve leş kokulu salatayı afiyetle yemeye devam ediyorlar.

Ara sıra yüzleri ekşiyor. Bunu limona bağlıyorlar.

Zaman zaman yüzleri acıyor, bunu parmakları arasından kaçıp önce salatayı sonra damaklarını mesken edinmiş limon çekirdeğine bağlıyorlar.

Aşk yapıyorum sanıyorlar.
Diyet salata yiyorlar.

Üzerine biraz beyin serpin o salatanın. Zira kullanmazsanız o da kokacak.
Hadi afiyetle.