Dolunay

Sevgiye evcilleşemeyen bir adamın dinmeyen yarasıydım
Alıp içime bastığım yalnızlığı vardı
İnsanlardan nefret ediyordu
Köşeli bucaklı ilişkilerden kaçıyordu
Köşesi bucağı oluyordum,
Tutup nefretini kucaklıyordum
Ahbap oluyordum yaralı tüm yanlarıyla
Duyduğum onca sevgiye şaşıyordu
Eritiyordum içinde nüfuz eden tüm deli korkularını
Gardını akasya ağacının dalına asıyordu yamacıma gelirken
Beni değil bendeki ev rahatlığını seviyordu
Bir kırlangıcın yeni doğan yavrusunu korur gibi koruduğu yalnızlığını seviyordu
Eşiğine dahi varamadığım ürkek yalnızlığı
Sevgiyi gösterdikçe güçsüzleşeceğine inandırmıştı tüm sevdikleri
Kalbine sus diyordu
Beni içinden seviyordu


Bir gece,
Dolunaylı sakin bir gece
Yaklaşır gibi oldum yalnızlığının eşiğine
Sevdi beni 
Bakışlarından bildim
Beni sevdikçe yaşamı hiç sevmediği kadar sevdiğini gördüm
Arındı o gece korkak yalnızlığından
Şahidimdi akasya ağacının gökyüzüyle kesiştiği noktadaki renk geçişi
Çizmiştik gözlerimizle dolunaya 
Mutluluktaki huzurdan bir parça alıp 
Masumiyetin tablosunu.
7.7.13